Podziękowania
14/03/2019
Ryszard Stemplowski, Zrzeszenie Studentów Polskich w socjalizmie państwowym, 1950-1973. Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 2018.
Z podarunku już się wywiązałem, bo z autorem podyskutowałem, a on uważał, że z pożytkiem.
Cyprian Mielczarski, Retoryka, prawda, polityka. Od starożytności do współczesności. Wydano nakładem Wydziału Polonistyki UW, Warszawa 2017.
Z tym długiem zalegam już długo. Prawdę mówiąc przerasta mnie wywód, w którym tłoczą się Platon, Cicero, Nietzsche, Arendt, Derrida, Girard, Rorty i inni… Dziękuję – nie dałem rady.
Janusz Palikot, Nic-nic. Ontologia na marginesach Leśmiana. Centrum Kultury w Lublinie, 2018.
Tej edycji wydawcy można tylko zazdrościć, niestety autorskie operacje na poezji do mnie nie przemawiają i nic na to nie poradzę. To znaczy wiem, co bym poradził autorowi, gdyby mnie spytał…
Jeśli natomiast chodzi o Leśmiana, to polecam esej Sebastiana Dudy, Głos z tego, tamtego i nie-tamtego świata, w: tegoż autora Przesilona wątpliwość, Biblioteka “Więzi”, Warszawa 2018, s. 73-94.
Teologia jest ode mnie odległa, ale sztuka interpretacji mi ją krytycznie przybliża.
Zaproszenie do Krakowa
Patrz Bunkier Sztuki, 15 marca godz. 18- ta: www.bunkier.art.pl
Zapraszam do Łomży
22/02/2019
Długi książkowe
13/02/2019
Piotr Kubkowski, Sprężyści. Kulturowa historia warszawskich cyklistów na przełomie XIX i XX wieku. Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2018.
Laureat Nagrody Narodowego Centrum Kultury na najlepszą pracę doktorską, obdarował mnie książką, o której mogę powiedzieć, że znam ją dobrze, ale teraz dopiero mnie zaskoczyła. Ponieważ jest imponującą!
Łukasz Zaremba, Obrazy wychodzą na ulice. Spory w polskiej kulturze wizualnej. Fundacja Bęc Zmiana. Instytut Kultury Polskiej UW, Warszawa 2018.
Książki Łukasza nie znam tak dobrze, ale nie jest mi ona obca, bo wcześniej to i owo z niej czytałem, a także o niej dyskutowałem. W całości przedstawia się łakomie. Winszuję i dziękuję!
Magda Szcześniak, Normy widzialności. Tożsamość w czasach transformacji. Fundacja Bęc Zmiana, Instytut Kultury Polskiej UW, Warszawa 2016.
Rzecz ta doszła mnie później, darowana razem z książką Łukasza, ale owe normy widzialności już znałem, a ich analityczne zastosowanie uważam za pouczające.
Żeromski i Piłsudski czyli dylematy niepodległości
30/01/2019
Muzeum Narodowe w Warszawie, Sala kinowa, 31 stycznia, godz. 18.
Zapraszam!
Ucho igielne
“Było, jak mówię”. Tak brzmi zakończone kropką pierwsze zdanie nowej powieści Wiesława Myśliwskiego. Kropkę tę odbieram jako bardziej stanowcze oznajmienie, niż byłby nim wykrzyknik.
Andrzej Mencwel, Wymowa dwójcy, “Twórczość”, nr 1, 2019, s. 105-108.
O prezydenckiej “Antologii Niepodległości”
23/01/2019
Wiem dobrze, że każda antologia jest wyborem, a nie tekstem integralnym. Jej zadania są inne niż wydań filologicznych, dlatego trzeba ją czytać wedle jej reguł, gdyż mówi ona zawsze więcej o tych, którzy wybierali, niż o tych, którzy zostali wybrani.
Andrzej Mencwel, Parafiańszczyzna, “Przegląd Polityczny”, nr 151/152, 2018, s. 36-41.
Czego nas uczy polska tradycja?
17/01/2019
Im więcej potrafi się ustanowić samemu, nie szkodząc innym, lecz z nimi współdziałając, tym mniejsza potrzeba, aby odgórnie nas urządzano i nam nakazywano.
Samorządność, godność, odpowiedzialność – czego nas uczy polska tradycja? Z profesorem Andrzejem Mencwelem rozmawia Piotr Górski. ” Res Publica Nova”, 2018, nr 1, s. 17-19.
Także po angielsku, w rubryce The idea of civil society, tamże, od końca, s. 12-14
Dyskusja z Andrzejem Lederem
11/12/2018
Zob. Andrzej Mencwel, Długa niepojęta rewolucja, “Zdanie”, nr 3-4 (178-179) 2018, s. 79-87.
Tamże sporo innych ciekawych publikacji: rozmowa z Tadeuszem Pieronkiem, esej Andrzeja Walickiego o Herbercie, blok dyskusyjny o Polsce Ludowej oraz o marcu 1968. Polecam!
U przyjaciół
02/12/2018
Marian Pilot, Życie. Sposób użycia. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2018.
To jest pięknie wydany, okazały wybór utworów Mariana, napisanych już przed laty (wydania z 1976, 1989, 2002), z którego przeczytałem od razu W butach, tamże s. 157-228. Jak przeczytałem? Ze ściśniętym gardłem.
Janusz Drzewucki, Lekcje u Różewicza. Teksty krytycznoliterackie i osobiste. Wrocławskie Wydawnictwo Warstwy, Wrocław 2018.
W Trzy po trzy tytułem komentarza, zamieszczonym pod koniec książki Janusz wyznaje, że Tadeusz Różewicz jest jego pierwszym pisarzem, od chwili, gdy jeszcze w klasie siódmej czy ósmej podstawówki przeczytał w podręczniku jego wiersz. Mój pierwszy wiersz Różewicza (był to Ocalony) wprawił mnie w stan, z którego nie wyzwoliłem się do dzisiaj.
Cała ta książka jest nie tylko świadectwem niezachwianej nigdy wierności, ale także niezawodnym przewodnikiem po tym lesie rzeczy stworzonych, jaki pozostawił Tadeusz Różewicz.