***
14/05/2012
Krzysztof Dunin-Wąsowicz, Historyk, socjalista, pamiętnikarz. Instytut Wydawniczy “Książka i prasa”, Warszawa 2012.
Przeczytałem z uwagą. Osobowość integralna i jedna z nici tej historii, która żywo mnie zajmuje. Mam nadzieję, że to tylko biografii zapowiedź, a nie jej zamknięcie!
Nie wiem komu dziękować – Autorowi czy Polskiej Partii Socjalistycznej, która była nadawcą przesyłki. Ale – szczerze dziękuję.
***
Słownik współczesny, angielsko-polski, polsko-angielski. Jacek Fisiak, Arleta Adamska-Sałaciak, Mariusz Idzikowski, Ewelina Jagła, Michał Jankowski, Robert Lew. Pearson, Longman, 2012.
To jest dar od profesora Fisiaka, któremu serdecznie dziękuję. Akurat takiego słownika mi brakowało! Będzie mi pomocny, choć do perfekcji mi daleko.
***
Jerzy Giedroyc, Czesław Miłosz, Listy 1973-2000. Opracował Marek Kornat. “Czytelnik”, Warszawa 2012.
To już komplet – gratuluję Markowi i dziękuję wydawcy!
Już o całości tej korespondencji pisałem, zob. zapis z 14 lutego 2012.
Co z tymi chłopami?
“Moja babcia była gospodarzem (dziadek zginął w Auschwitz), moi kuzyni są rolnikami, choć nie są już chłopami, a ja ciągle dobrze czuję się na wsi. Dlaczego oni nie są już chłopami? Bo bycie chłopem oznaczało pewien typ kultury w rozumieniu antropologicznym (jak w Konopielce Redlińskiego), a oni są teraz producentami rolnymi. Kombajn likwiduje żniwa, czyli współdziałanie sąsiedzkie, a zrzeszenie producentów – gromadę chłopską. Ale ja nie będę po tym płakał, bo mój kuzyn ma teraz czas i jeździ pograć z synem w tenisa. Na tym także polega modernizacja – na wyjściu z odwiecznego chłopskiego kieratu i wejściu w miejski czas wolny”.
Wychodzenie z prowincji. Z prof. Andrzejem Mencwelem rozmawia Dominika Kozłowska. “Znak”, maj 2012, s. 18-21.
Zaproszenie
09/05/2012
Komunizm florencki
Opowiadam o tej Florencji i galerii Uffizi, bo znowu w niej byłem, tym razem z Zosią i Marysią, czyli moimi wnuczkami, które może udało mi się natchnąć moim nieustającym zachwytem, opowiadam mu więc o swoim zachwycie, a on patrzy na mnie trochę tak, jakbym był jakimś niedowarzonym chłopięciem i z tym swoim wyższym wydęciem ust mówi:
– E…, tam…, a Luwr, British, Ermitaż…
A ja mu na to rozzłoszczony:
– To są wielkie kosmopolityczne zbiorowiska, częściowo pochodzące z rabunku. A Uffizi – to jest muzeum gminne. Wyobraź sobie, że Giotto, Ucello, Lippi, Pierro della Francesca, Botticelli, Leonardo da Vinci, Rafael, Andrea del Sarto, Michał Anioł, Verocchio, Mantegna, Corregio i Caravaggio byli malarzami florenckimi i we Florencji na zawsze pozostali. Gdzie jeszcze na świecie masz coś podobnego? Oni należą symbolicznie do tej samej Commune di Firenze, której insygnia masz dzisiaj na wozach straży pożarnej i koszach na śmieci. Taki to jest komunizm florencki!
I tym zdaniem raczej go dobiłem niż przekonałem.